Í herbúðum

Ef einhver dirfist að tjá sig um ágæta sjónvarpsdagskrá sem stöðvar hafa fram að færa á kvöldin, þá mun sá hinn sami fá fræga gínuhendi í fésið frá mér. Talk to the hand bara. Veit ekki lengur neitt og neitt í þjóðmálum, horfi ekki á fréttir, sé enga þætti, sit bara við tölvuskjá og pikka inn ritgerðir, ritlinga og brátt hálftilraun. Í aðferðafræði. Fikk, eins og Kitta myndi segja það (eitthvað skoskt dæmi í stað fokk því það er svo dónalegt).

Reyni þó, enn sem komið er, að halda mig við frítíma á milli kl.16 og 20 á virkum dögum, því þá er gæðatími með kindum tveim. Bríetin og Þengill verða ekki sett undir mottu svo auðveldlega. Neibb. Frekar sit ég við á kvöldin og lem á lyklaborðið. Í raun ótrúlegt hvað maður hefur vannýtt kvöldin til ýmissa verka undanfarið. Alltaf komin upp í sófa eftir átta og föst fyrir framan sjónvarpið í stað þess að gera eitthvað. Eins og t.d. að mála gluggana hvíta. Sigurjón! Þetta er ekki skot á þig:)

Jæja, komin með grind að ritgerðinni minni í mannauðsstjórnun sem fjallar um sálfræðilega samninginn. Mjög áhugavert efni og af nægu að taka þar. Allir þekkja sögur, annað hvort af sjálfum sér eða öðrum, þar sem ótrúleg klúður af hálfu vinnuveitenda haf kostað svekkelsi og kannski síðar uppsögn af hálfu starfsmanns. Mannlegi þátturinn er stór-stærri-stærstur.

Sendu mér, lesandi góður, endilega dæmi um slíka sögu með því að ýta á comment hér fyrir neðan. Mistök eru til að læra af þeim, er ekki svo?!